“Als kind had ik allerlei dieren om me heen. Toen ik op een zonnige ochtend de bevalling van een ezeltje meemaakte wist ik het zeker: ik wil dierenarts worden. Gelukkig heb ik van mijn liefde voor dieren mijn werk kunnen maken.

Het onhandige gestuntel van dat klein ezeltje dat haar lange benen onder zich probeerde te proppen maar keer op keer door de stal tuimelde, maakte mij stapelverliefd. Vol verwondering bleef ik kijken tot ze eindelijk op haar benen stond en met haar lange oren in de lucht op zoek ging naar melk.

Het leek me prachtig om de wereld van de mensen om mij heen een beetje mooier te maken door voor hun dieren te zorgen. In eerste instantie was ik vooral overtuigd dat mijn werk tot haar recht zou komen in een ontwikkelingsland, waar het bestaansrecht van veel mensen letterlijk afhangt van een gezond dier.

Maar ik realiseerde me steeds meer dat ook in Nederland dieren belangrijk zijn voor ons welzijn en onze kwaliteit van leven.

Het maakt mij eigenlijk niet uit welk dier ik behandel. Van paard tot cavia, koe of struisvogel, ik doe het allemaal even graag (alhoewel … bij een slang als patiënt moet ik wel even diep ademhalen).

Naast mijn werk geniet ik van Pepper, mijn Connemarapony. Op een zonnige dag pak ik graag mijn motor voor een rondje toeren. Ik doe mee met rugby trainingen en probeer sinds kort ook te mountainbiken. Een borreltje achteraf mag daarbij natuurlijk niet ontbreken.

Ik vind het gaaf om met dezelfde passie als waarmee ik destijds naar dat ezeltje keek elke dag weer de Krimpenerwaard in te gaan. Hoe mooi is het om bij te dragen aan het welzijn en de gezondheid van dieren en daarmee de wereld van de mensen eromheen!”